Tańce standardowe to grupa tańców prezentowanych na turniejach tańców towarzyskich.

Zaliczają się do nich:
Walc angielski
Tango
Walc wiedeński
Foxtrot
Quickstep

Walc angielski

Walc angielski ma rangę tańca międzynarodowego, wchodzi on w skład światowego programu tańca towarzyskiego. Walc angielski to taniec powolny, romantyczny. Poprzednikami walca angielskiego nazywanego w niektórych krajach walcem powolnym były boston i walc wiedeński.

Narodziny nowego, wolnego walca przypisuje się słynnej “angielskiej flegmie” i niechęci do szybkich tańców, a także modzie lansowanej przez młodych tancerzy, którzy zapoczątkowali styl tańca upodobniony do chodu. Podstawowe figury walca oparte są na ruchu po linii ukośnej, co pozwala na płynne przemieszczanie się dookoła parkietu, w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Za prekursora walca powolnego uważany jest angielski nauczyciel tańca Victor Silvester, zdobywca zawodowego mistrza świata w tańcu towarzyskim z 1922 roku, gdy zasłynął z tańczenia walca w wolnym tempie w zupełnie nowym stylu.

Sędziowie oceniając wykonanie tańca szukają wahadłowego (tzw. swingowego) ruchu z różnymi wariantami unoszeń i opadań w czasie trwania każdego taktu.

Chociaż kroki są dość proste muszą być płynne, pełne gracji i lekkości. Para powinna sunąć po parkiecie w idealnej harmonii. W walcu angielskim bardzo ważne jest trzymanie partnerów, przez cały czas tańca nie powinno się zmieniać. Podobnie sylwetki tancerzy powinny być niezmienne i tworzyć piękne długie linie. Walc angielski musi być tańczony w tzw. kontakcie, czyli ciała tancerzy stykają się od kolan, aż do mostka partnerki.

Chociaż jest to taniec określany jako wolny, od tancerzy turniejowych wymaga dobrej kondycji. Na turniejach tańca towarzyskiego jest tańczony przez pary jako pierwszy z tańców standardowych.

Tango

Początków tanga należy szukać w Ameryce Południowej, gdzie niewolnicy afrykańscy przywozili swe tańce, pieśni i rytmy. Najprawdopodobniej nazwa tango wywodzi się od “tangano” – nazwy określającej taniec niewolników afrykańskich. Zostało oficjalnie potępione przez papieża, a niemiecki cesarz zakazał tańczyć go na swoim dworze.

Chociaż do Europy tango przybyło jako taniec latynoamerykański, uznawane jest za taniec standardowy, ponieważ tancerze tańczą blisko siebie.

Trzymanie w tangu jest mocne i ma agresywny wygląd. Tango ma przypominać kłótnię małżonków. Jego dramaturgia musi mieć gwałtowny charakter, pełen zaskakujących zmian kierunków i obrotów oraz szybkich ruchów głowy.

Tango jest płaskim tańcem, czyli jest pozbawione całkowicie unoszeń i opadań. Jako jedyny taniec standardowy nie ma akcji swingowej, czyli ruchu wahadłowego.

Proces kształtowania tanga trwał bardzo długo, były to całe wieki. W początkowym okresie nie cieszyło się ono dobrą sławą, tańczone było głównie w knajpach, spelunach, tańczyli je ludzie prości, marynarze i robotnicy. Stopniowo taniec nabierał pewnej ogłady, chociaż w pewnym okresie władze Nowego Jorku zastanawiały się nawet nad wydaniem ustawy zakazującej tanga.

Walc wiedeński

Walc na salony trafił na początku XIX podczas Kongresu Wiedeńskiego. Kiedy po raz pierwszy zatańczono go na dworze wiedeńskim, damy ostentacyjnie opuściły salę balową, zgorszone tym, że mężczyźni na oczach wszystkich obejmowali kobiety. Moralizatorzy protestowali, straszono zgubnymi konsekwencjami dla zdrowia, które miało wywoływać wirowanie w tańcu, powoływano się nawet na wypadki śmiertelne!

Ostatecznie jednak ten piękny i romantyczny taniec zdobył uznanie wśród arystokracji i dzisiaj jest najstarszym i najbardziej eleganckim tańcem standardowym.

Szczególne zasługi dla rozwoju walca miała muzyka tworzona przez tak znamienitych kompozytorów jak choćby Johann Strauss (np. Walc Cesarski, Nad Pięknym Modrym Dunajem, Schatz) oraz w późniejszym okresie Piotr Czajkowski (Walc Kwiatów, Wielki Walc). Tańczy się go w tempie umiarkowanym szybkim.

Walc wiedeński jest szybszy niż jego młodszy brat walc angielski i nazywany jest tańcem wirowym, bo jego główna cechą jest rotacyjny ruch obrotowy w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Ruch ten powinien być mocny, ale płynny, pozbawiony podskoków. Akcja unoszeń i opadań musi być delikatna. Podobnie, jak w walcu angielskim, sylwetki tancerzy muszą być niezmienne i stykać się od kolan aż po mostek partnerki. Ciekawostką jest to, że walc wiedeński ma tylko 5 figur: obrót w prawo, obrót w lewo, krok zmienny, natural fleckerl i reverse fleckerl.

Taniec ten ze względu na prostotę podstawowych kroków nadaje się do nauki dla początkujących tancerzy.

Foxtrot

Twórcą fokstrota był Amerykanin Harry Fox, aktor, który w 1913 roku wprowadził na scenę teatru pewną ilość specyficznych kroków dotąd nie spotykanych w balecie określanych mianem “Fox’s Trot”.

Na początku fokstrot był tańcem dowolnym, bez ściśle określonych reguł. Taniec ten dawał tańczącym odprężenie, nie nastręczał trudności, tancerze poruszali się w praktycznie dowolny sposób.

Jednakże w 1914 roku amerykański związek nauczycieli tańca ustalił pierwsze zasady tańczenia fokstrota, wprowadzono podział na kroki wolne i szybkie tańczone po linii prostej lub w obrotach w prawo.

Podobnie, jak wszystkie tańce standardowe (z wyjątkiem tzw. stylu amerykańskiego), fokstrota tańczymy w trzymaniu zamkniętym.

Najważniejszą cechą fokstrota jest połączenie otwartych figur z akcją swingową (akcja swingowa to przyspieszenia spowodowane swobodnym puszczaniem ciała, ruchem podobnym do wahadła w zegarze.

Otwarte figury oznaczają, że na koniec taktu nie łączymy razem nóg, w przeciwieństwie do np. walca i nie ma w fokstrocie zatrzymań ruchu postępowego. Fokstrot ma charakter progresywny, częściej partner idzie do przodu, a partnerka do tyłu. Wiele figur jest wspólnych dla fokstrota i walca angielskiego (tylko ze zmienionym rozliczeniem), niektóre są wspólne dla fokstrota i quickstepa.

Quickstep

Historia quickstepa wiąże się nierozerwalnie z historią fokstrota jako, że quickstep od fokstrota się wywodzi. Do 1924 roku orkiestry grały fokstrota w tempie 30-32 taktów na minutę.

Później jednakże londyńskie orkiestry zaczęły grać fokstrota także i w szybszym tempie. Tancerze uwzględniając wpływy rytmów charlestona na muzykę fokstrotową zaczęli przystosowywać swoje kroki do tego tempa i nazwali je quick-time foxtrot.

Krótko mówiąc quickstep stawał się stopniowo szybszą odmianą fokstrota, czym pozostał do dnia dzisiejszego zachowując jednakże swój odrębny charakter i odmienny od fokstrota styl.