Tańce latynoamerykańskie

Samba

Samba to narodowy taniec Brazylii, na ogół kojarzony z karnawałem w Rio de Janerio. Dokładna nazwa to “O samba”, która pochodzi z języka brazylijskiego i portugalskiego. W Europie samba stała się tańcem turniejowym, bardzo zróżnicowanym rytmicznie. Jest tańcem szybkim, progresywnym, przestrzennie ruchowym i niezwykle “gorącym” – może właśnie dlatego, że pochodzi z Brazylii.

Samba turniejowa tańczona jest po kole (dookoła parkietu), co podkreśla jej pochodzenie. Podstawową akcją samby turniejowej jest bounce – polegający na zginaniu i prostowaniu kolan.

Cha-cha

Cha-cha jest jednym z najmłodszych tańców latynoamerykańskich pochodzenia Kubańskiego. Początkowa formą cha-chy było stacatto polegające na ostrym zginaniu i prostowaniu kolan. Ta forma tańczenia została zastąpiona (pod wpływem nowego stylu utworów muzycznych) łagodniejszą, lecz w dalszym ciągu rytmiczną akcją nóg. Forma taneczna została ustalona dopiero w 1953r.

W 1957r. poraz pierwszy zatańczono ten taniec w Niemczech, a Gerd Hadrich pokazał pierwsze kroki.

Jest to taniec bardzo popularny i lubiany zarówno wśród tancerzy, jak i miłośników tańca. Cha-cha ma w sobie dużo elementów jazzu, beat’u i tańca dyskotekowego. Cechą charakterystyczną jest rozpoznawany przez wszystkich rytm i ruchy opatrzone kokieterią i flirtem.

Rumba

Rumba kojarzona jest z Kubą. Ma swe korzenie w mambolero i jest spokrewniona z hanaberą. Jest agitacyjnym tańcem afrykańsko-kubańskim. Od roku 1932 stała się tańcem turniejowym.

Formami wyrazu są: starania partnerki o względy partnera, “ucieczka” i całkowite oddanie się partnera swej partnerce. Taniec o wysokim stopniu romantyzmu, pełen kontynuowanej akcji bioder, ramion i korpusu. Jest wyrazem uczucia partnerów. W początkowej fazie nauki wykorzystywany do ćwiczeń techniki tańca towarzyskiego.

Paso Doble

Hiszpański taniec oddający atmosferę corridy (walki byków) . Partner występuje w roli toreadora (torero), partnerka zaś ma w tym tańcu wiele ról do spełnienia: czasem zastępuje czerwone sukno (capa), wciela się również w rolę hiszpańskiej seniority, a czasem w rolę byka. Sam taniec składa się jakby z dwóch części:
I – wejście na arenę,
II – obrazuje samą walkę.
Muzyka o charakterze marszowym wyzwala narastające napięcie, by przez poszczególne akcenty wzbudzić entuzjazm w ostatnim uderzeniu. Jedyny taniec, w którym pary nie mogą sobie pozwolić na luki czy skróty w prezentowanej choreografii.

Bardzo widowiskowy, a tancerze specjalnie przygotowują się do rozpoczęcia przyjmując pozy i wprowadzając nastrój, by ruszyć z pierwszym uderzeniem muzyki. Paso doble wymaga od tancerzy sztuki pełnej wyrazu.

Jive

Jest to młody taniec powstały w okresie tzw. rewolucji tanecznej po 1910 roku w wyniku stylizacji swingowych i jazzowych. Jako jitlerburg został przywieziony do Europy w roku 1940 przez amerykańskich żołnierzy. Później znany jako boigie-woogie.

W Anglii został udoskonalony. Od połowy lat siedemdziesiątych jest tańcem turniejowym. Jive ukazuje nam jaką wspaniałą radością jest życie. Podobny do rock and rolla, choć bez figur akrobatycznych. Podobnie, jak w quickstepie, wymaga dobrej sprawności i kondycji, gdyż tańczony jest jako ostatni.